Εμβόλια και καρκίνος

Φαίνεται οτι το άθλιο αντιεμβολιαστικό λόμπυ έχει ξεκινήσει ένα νέο κόλπο προκειμένου να τρομοκρατήσει αθώους γονείς σχετικά με την ασφάλεια των εμβολίων. 

Μέσα σε μια μέρα  δύο μαμάδες μας έκαναν την ίδια ερώτηση: τα εμβόλια ευθύνονται για καρκίνους στην παιδική ηλικία; Η πρώτη με αφορμή ενός περιστατικού ενός παιδιού το οποίο σύμφωνα με τους γονείς του, εμφάνισε καρκίνο ένα χρόνο μετά από κάποιο εμβόλιο και το η δεύτερη μέσω ενός άρθρου που διάβασε σε μη ιατρική ιστοσελίδα στο ίντερνετ. 

Το ίντερνετ έχει δυστυχώς βοηθήσει την εξάπλωση του φαινομένου. Τα άρθρα που διαβάζουμε είναι πλέον πανεύκολο να τα αναγνωρίσουμε γιατί έχουν μια ενυπωσιακά πανομοιότυπη δομή. 

Πρώτον έχουν ένα έντονο συνομωσιολογικό πνεύμα: «η μεγάλη αλήθεια που μας κρύβουν για τα εμβόλια», «τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών» κλπ. κλπ. 

Τα εμβόλια όμως δεν τα ανακάλυψαν οι εταιρείες. Τα ανακάλυψαν επιστήμονες στα εργαστήριά τους μέσα από ατελείωτη δουλειά και αφοσίωση. Κάποιοι από αυτούς κέρδισαν και βραβεία Νόμπελ για την προσφορά τους στην επιστήμη και την ανθρωπότητα. Οι εταιρείες φτιάχνουν τα εμβόλια που τους υπαγορεύει η επιστήμη και φυσικά αμοίβονται γι’αυτό. Τις αποφάσεις όμως για τον εμβολιασμό του πληθυσμού τις παίρνει η πολιτεία μέσω αποφάσεων σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Στην Ελλάδα το εμβολιαστικό πρόγραμμα αποφασίζεται από την Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών την οποία συγκροτούν καθηγητές πανεπιστημίου. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα εμπιστευτείτε τα παιδιά σας αν πάθουν κάτι σοβαρό και χρειαστεί να νοσηλευθούν σε νοσοκομείο. Διεθνώς υπάρχει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Δε σημαίνει βέβαια οτι σε όλους αυτούς τους μηχανισμούς είναι πάντα όλοι αθώοι και καλόβουλοι. Αν όμως πιστέψουμε τα άρθρα του ίντερνετ σύμφωνα με τα οποία όλοι είναι «πουλημένοι» τότε αυτό κι αν είναι ο ορισμός της συνομωσιολογίας. 

Δεύτερον, τα στοιχεία που αναφέρονται στα συγκεκριμένα άρθρα είναι τελείως ψευδή. Αναφέρουν στατιστικά που δεν είναι γραμμένα σε καμμία μελέτη. Δεν υπάρχουν βιβλιογραφικές αναφορές και σχεδόν πάντα δεν υπάρχει συγγραφέας του άρθρου. Με άλλα λόγια κανονικό «ράδιο αρβύλα». Διάβασα κάπου οτι το εμβόλιο του κοκκύτη στην πραγματικότητα έχει οδηγήσει στην αύξηση των περιστατικών από τότε που εφαρμόστηκε. Είναι ποτέ δυνατόν κάποιος σοβαρός άνθρωπος να πιστέψει κάτι τέτοιο; Σε σχεδόν 20 χρόνια παιδιατρικής έχω προσωπικά δει 2-3 περιστατικά όταν παιδίατροι που εξασκούσαν πριν 30-40 χρόνια έχουν δει δεκάδες  περιπττώσεις. Οι γιατροί της επόμενης γενιάς δε θα ξέρουν με τι μοιάζουν τα σπυράκια της ανεμευλογιάς μιας και με το εμβόλιο είναι ζήτημα πλέον αν δούμε ένα περιστατικό κάθε 4-5 χρόνια. Η ευλογιά που θέριζε χωριά ολόκληρα μέσα σε 1 εβδομάδα έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης και η πολιομυελίτιδα είναι υπό εξαφάνιση και όλα αυτά χάρις στα εμβόλια. Μπείτε στο google και κάντε search «iron lung». Θα δείτε φωτογραφίες τεράστιων θαλάμων με δεκάδες μηχανήματα σαν σκάφανδρα που έβαζαν οι γατροί πριν 50 χρόνια τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από πολιομυελίτιδα και που τους βοηθούσαν να αναπνεύσουν μιας και η συγκεκριμένη αρρώστια προκαλεί μυική παράλυση. Όσοι από αυτούς δεν πέθαιναν συνέχιζαν τη ζωή τους με μόνιμες αναπηρίες. Και μιλάμε για παιδιά 1, 2, 3 ετών παράλυτα για όλη τους τη ζωή. Μπορούμε να συνεχίσουμε να λέμε τα ίδια για τη μηνιγγίτιδα από αιμόφιλο ή από πνευμονιόκοκκο ή από μηνιγγίτιδόκοκκο.

Τρίτον, προσπαθούν να τρομοκρατήσουν με παραδείγματα ασθενειών που είναι είτε πολύ σοβαρές είτε ανίατες και για τις οποίες η επιστήμη έχει ακόμα πάρα πολλά ερωτήματα ακόμα και για την αιτιολογία τους. Η πιπίλα του αυτισμού έχει αρχίσει να γίνεται βαρετή και οι γονείς έχουν πάψει πια να την πιστεύουν μιας και η ιατρική έχει αποδείξει πλέον με σαφή τρόπο οτι  δεν υπάρχει καμμία σχέση ανάμεσα στα εμβόλια και τον αυτισμό. Σε αυτό βέβαια βοηθήσε και το ξεσκέπασμα του απατεώνα Andrew Wakefield, του βρετανού ιατρού που πριν 15 χρόνια έγραψε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο πολύ έγκυρο ιατρικό περιοδικό LANCET αφήνοντας υπόνοιες οτι το εμβόλιο της ιλαράς σχετίζεται με τον αυτισμό. Πριν από 2 περίπου χρόνια ένας επίσης βρετανός δημοσιογράφος αποκάλυψε οτι η μελέτη του Wakefield ήταν κατασκευασμένη (τα περιστατικά δεν ήταν αληθινά) και οτι ο ίδιος είχε λάβει τεράστιες αμοιβές για να παραστεί σε δίκες ως συνήγορος γονιών που είχαν μηνύσει φαρμακευτικές για υποτιθέμενες επιπλοκές εμβολίων ενώ ετοίμαζε και δική του εταιρεία για να παρασκευάσει νέο «πιο ασφαλές¨ εμβόλιο. Το LANCET έχει επίσημα αποσύρει το άρθρο από τα αρχεία του θεωρώντας το περίπτωση επιστημονικής απάτης ένω ο βρετανικός ιατρικός σύλλογος διέγραψε τον ίδιο. 

Η νέα πιπίλα λοιπόν λέγεται παιδικός καρκίνος. Προκαλεί άμεσα ανατριχίλα και τραβάει σίγουρα την προσοχή. Η συνταγή πέτυχε. 

Τι μένει; Τα ζωντανά παραδείγματα. Η ιστορία ενός παιδιού (που μπορεί να είναι και αληθινή ως προς την εξέλιξη της) η περιγραφή της οποίας γίνεται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και η οποία πάντα έχει τραγική κατάληξη. Το άρθρο που μου έστειλε η δεύτερη μαμά είναι χαρακτηριστικό: η ανάλυση του περιστατικού ενός παιδιού με όγκο στον εγκέφαλο, είναι τόσο μεθοδευμένα λεπτομερής που είναι αδύνατο να αφήσει ασυγκίνητο τον οποιοδήποτε. Φτάνοντας όμως στο τέλος της  ανάγνωσης η ψυχολογική φόρτιση είναι τέτοια που δεν αφήνει περιθώριο στη σκέψη του ανυποψίαστου αναγνώστη να γυρίσει μερικές αράδες πιο πάνω και να δει το προφανές δηλαδή το πόσο αβίαστα και απλά ο άγνωστος συγγραφέας υποστηρίζει οτι την ευθύνη της τραγωδίας φέρει αποκλειστικά το εμβόλιο. ¨’Εκανε το εμβόλιο και 3 μήνες μετά έπαθε καρκίνο». Αυτό ήταν, πέντε κουβέντες, καμμία μελέτη, κανένα επιστημονικό δεδομένο, αλλά η απόλυτη βεβαιότητα οτι αυτή είναι η αιτία. Και γιατί να μην κατηγορήσουμε το δίκτυο wifi θα ρωτήσω απλοικά εγώ ή την ατμοσφαιρική ρύπανση ή αυτά που «μας ρίχνουν στο φαγητό» ή τους εξωγήινους; 

Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι που ανώνυμα έχουν πλημμυρίσει το ίντερνετ με όλες αυτές τις αθλιότητες. Το αντιεμβολιαστικό λόμπυ έχει κι αυτό ισχυρά οικονομικά κίνητρα. Στις ΗΠΑ είναι πολυ οργανωμένο. Πουλάει βιβλία, οργανώνει σεμινάρια και κυρίως υποστηρίζεται ανοικτά από τους ομοιοπαθητικούς, χειροπρακτικούς καί όλους τους φορείς της «εναλλακτικής ιατρικής» με άλλα λόγια όλους τους τσαρλατάνους που στέκονται απένταντι στην κλασσική ιατρική και που φυσικά προσφέρουν τις «υπηρεσίες» τους με το αζημίωτο. Τα χρηματικά ποσά που διακινούνται από όλους τους παραπάνω είναι τεράστια είναι επομένως λογικό να προσπαθούν με κάθε μέσο να χτυπήσουν την κλασσική ιατρική. Η λάσπη κατά των εμβολίων δεν είναι απλά όμως ένας τρόπος να πετύχουν το στόχο τους. Είναι μια αθλιότητα άκρως επικίνδυνη για την υγεία των  παιδιών μας. 

Ηλεκτρονικά Tatoos, όπως τα κανονικά έτσι κι αυτά, μένουν για πάντα

Μιά ωραία παρουσίαση από τον Juan Enriquez που δεν αφορά άμεσα τα παιδιά. Απλά για να υπενθυμίσει στους γονείς των εφήβων οτι από τη στιγμή που κάνεις «post» κείμενα και φωτογραφίες δεν υπάρχει επιστροφή και όπως τα tatoos θα τους συνοδεύουν στην υπόλοιπη ζωή τους.

Co-Sleeping και Σύνδρομο Αιφνιδίου Θανάτου

Το co-sleeping (το μωρό κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με τη μητέρα) αυξάνει την πιθανότητα συνδρόμου αιφνιδίου θανάτου του βρέφους (SIDS, ή Sudden Infant Death Syndrome).

Σε μια πρόσφατη μελέτη έγινε σύγκριση μιας σειράς δεδομένων ανάμεσα σε μια ομάδα 1472 βρεφών κάτω των 3 μηνών που πέθαναν απο SIDS και  μια ομάδα 4679 υγιών νεογνών της ίδιας ηλικίας. 

Ποιά είναι τα αποτελέσματα;

Η πιθανότητα SIDS είναι 5 φορές μεγαλύτερη για τα παιδιά που κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι με τη μητέρα ακόμα και αν η μητέρα θηλάζει και δε συνυπάρχουν άλλοι γνωστοί παράγοντες κινδύνου όπως το κάπνισμα ή η κατανάλωση αλκοόλ. 

Ο κίνδυνος είναι 65 φορές μεγαλύτερος για τα βρέφη που μοιράζονται το κρεβάτι με γονείς που καπνίζουν και 90 φορές μεγαλύτερος αν οι γονείς καταναλώνουν τακτικά αλκοόλ. 

Είναι πλέον σαφές οτι ο θηλασμός (που είναι και ο συχνότερος λόγος που οι μητέρες κοιμούνται μαζί με τα παιδιά τους στο ίδιο κρεβάτι) δεν αρκεί για να προστατεύσει το παιδί από το SIDS. 

Το τελικό μήνυμα: για να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο συνδρόμου αιφνιδίου θανάτου, τα βρέφη θα πρέπει (μεταξύ άλλων) να κοιμούνται στην κούνια τους και όχι στο κρεβάτι των γονιών.

Ένα σχόλιο με αφορμή τα διάφορα που διαβάζουμε κατά καιρούς σε blogs και forum για γονείς. Οι συμβουλές προς τους γονείς θα πρέπει να δίνονται με βάση τα επιστημονικά δεδομένα όπως αυτά προκύπτουν από τις έρευνες και τις στατιστικές. Δε θα πρέπει να βασίζονται σε προσωπικές εμπειρίες ακόμα και αν αυτές προέρχονται από επαγγελματίες υγείας. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται επίσης στις συμβουλές από γονείς προς γονείς ιδίως όταν αυτές είναι αντίθετες προς τις επίσημες επιστημονικές απόψεις, εκφράζοντας πολλές φορές έναν έντονο συνωμοσιολογικό σκεπτικισμό. 

Η σύγχρονη ιατρική σε όλα της τα επίπεδα από τη βασική έρευνα έως την κλινική αντιμετώπιση του ασθενή, όταν ασκείται με το σωστό τρόπο, είναι ουδέτερη και αντικειμενική. Καταγράφει τα δεδομένα και τα αναλύει για να τα παρουσιάσει στο ευρύ κοινό. Είναι βέβαιο οτι η εποχή της πατερναλιστικής ιατρικής που ο γιατρός ήταν «θεός» και οι απόψεις του δε σήκωναν καμμία αμφισβήτηση έχει παρέλθει. Το να φτάσουμε όμως στο εντελώς αντίθετο άκρο να αμφισβητούμε κατά το δοκούν σοβαρά ζητήματα για τα οποία υπάρχουν ισχυρά επιστημονικά δεδομένα (όπως πχ ο εμβολιασμός) χρησιμοποιώντας διάφορες θεωρίες συνωμοσίας  και προσωπικές εμπειρίες του τύπου «μια γνωστή μου, κάπου, κάποτε» είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Και γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο όταν μέσω των σύγχρονων μέσων δικτύωσης προσπαθούμε να διαδώσουμε σε όσους γίνεται περισσότερους «την τρομακτική αλήθεια που μας κρύβουν οι γιατροί».

Ο Πνιγμός που δε μοιάζει με Πνιγμό..

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ο πνιγμός στο νερό δε μοιάζει καθόλου με την εικόνα που οι περισσότεροι έχουμε στο μυαλό μας. Στις ταινίες οι άνθρωποι που πνίγονται στη θάλασσα για παράδειγμα, εμφανίζονται να κάνουν φασαρία πετώντας νερά, κουνώντας χέρια-πόδια και ουρλιάζοντας. 

Στην πραγματικότητα όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο πνιγμός είναι ιδιαίτερα σιωπηλός και ύπουλος.

Ο Dr F. Pia, περιέγραψε πρώτος την «Ενστικτώδη Αντίδραση Πνιγμού», ένα είδος αυτόνομης (ανεξάρτητης δηλαδή από τη θέληση μας) αντίδρασης του οργάνισμου όταν δεν μπορεί να κρατηθεί πάνω από την επιφάνεια του νερού. Σε ελέυθερη μετάφραση, ο ίδιος περιγράφει την αντίδραση αυτή ως εξής:

1. Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις το άτομο που πνίγεται ΔΕΝ είναι σε θέση να καλέσει βοήθεια. Το αναπνευστικό σύστημα είναι φτιαγμένο πρωτίστως για να αναπνέουμε. Πρέπει να μπορούμε να πάρουμε ανάσες για να ακολουθήσουν οι ήχοι.

2. Το στόμα του ατόμου που πνίγεται ανεβοκατεβαίνει γρήγορα πάνω και κάτω από την επιφάνεια του νερού. Όταν βρίσκεται για λίγο πάνω από την επιφάνεια ο χρόνος αρκεί με δυσκολία για να βγάλει γρήγορα και να ξαναβάλει αέρα. Στη συνέχεια ξαναβυθίζεται πριν προλάβει να αρθρώσει έστω και μία λέξη.

3. Το άτομο που πνίγεται ΔΕΝ μπορεί να κουνήσει τα χέρια του έξω από το νερό ζητώντας βοήθεια. Ενστικτωδώς, τα χέρια απλώνονται στο πλάι, πιέζοντας την επιφάνεια του νερού προς τα κάτω. Αυτό τους βοηθά να ανασηκώσουν το σώμα τους λίγο έξω από το νερό για να πάρουν ανάσα.

4. Σε όλη τη διάρκεια της ενστικτώδους αντίδρασης πνιγμού το άτομο δεν έχει κανένα συνειδητό έλεγχο των κινήσεων του σώματός του. Εκτός από το οτι δεν μπορεί να σηκώσει τα χέρια ζητώντας βοήθεια, δεν μπορεί να κολυμπήσει προς τη στεριά, ούτε καν να αρπάξει ένα σωσίβιο που μπορεί να του πετάξουμε. 

5. Σε όλη τη διάρκεια της ενστικτώδους αντίδρασης πνιγμού το σώμα παραμένει σε κάθετη (όρθια) θέση μέσα στο νερό ενώ τα πόδια ΔΕΝ κάνουν καμμία κίνηση για να το σπρώξουν προς τα πάνω. Αν δεν υπάρξει παρέμβαση άλλου ατόμου (ιδανικά ναυαγοσώστη) το άτομο που πνίγεται μπορεί να παραμένει με το στόμα πάνω από την επιφάνεια του νερού για μόνο 20 έως 60 δευτερόλεπτα. Στη συνέχεια όλο το σώμα βυθίζεται μέσα στο νερό. 

Όλα τα παραπάνω σε σημαίνουν οτι αν κάποιος φωνάζει βοήθεια δεν κινδυνεύει. Απλά το άτομο αυτό μπορεί ακόμα να βοηθήσει το ίδιο στη διάσωσή του, αρπάζοντας πχ το σωσίβιο.

Κάποιος μπορεί να πνίγεται στο νερό αν παρατηρείτε τα παρακάτω:

– Τι κεφάλι είναι αρκετά μέσα στο νερό και το στόμα στο επίπεδο της επιφάνειας του νερού.

– Το κεφάλι είναι γυρισμένο προς τα πίσω και επάνω με το στόμα ανοιχτό.

– Βλέμμα κενό που δεν προσηλώνει.

– Τα μαλλιά κρύβουν το μέτωπο και τα μάτια.

– Το σώμα είναι σε κάθετη θέση με τα πόδια να είναι ακίνητα.

– Γρήγορες ή ακανόνιστες ανάσες.

– Δείχνει να προσπαθεί να κολυμπήσει προς μία κατεύθυνση αλλα δεν προχωρά καθόλου.

– Προσπαθεί να γυρίσει ανάσκελα.

– Μοιάζει να προσπαθεί να ανέβει μια αόρατη σκάλα.

Ο πραγματικός πνιγμός είναι αθόρυβος. Ίσως η πιο ισχυρή ένδειξη οτι κάποιος πνίγεται είναι οτι δε μοιάζει να πνίγεται. 

Ειδικότερα για τους γονείς, τα παιδιά κάνουν πολύ φασαρία στη θάλασσα και στις πισίνες. Όταν δεν ακούτε φασαρία, θα πρέπει άμεσα να βρείτε τι συμβαίνει. 

Παρακάτω θα βρείτε οδηγίες της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής σχετικά με την πρόληψη του πνιγμού στο νερό (στα αγγλικά)

http://www.healthychildren.org/English/news/Pages/AAP-Gives-Updated-Advice-on-Drowning-Prevention.aspx?nfstatus=401&nftoken=00000000-0000-0000-0000-000000000000&nfstatusdescription=ERROR%3A+No+local+token

Αμφίβια, ερπετά και Σαλμονέλα

Ξέσπασμα λοιμώξεων από Σαλμονέλα στις ΗΠΑ στο διάστημα 2008-2011, βρέθηκε οτι είχε σαν πηγή της λοίμωξης μικρά κατοικίδια βατραχάκια. Συνολικά 376 άτομα προσβλήθηκαν από το μικρόβιο και το 29% χρειάστηκε να νοσηλευθεί. 

Να θυμίσουμε οτι οι τροφές δεν είναι η μοναδική πηγή Σαλμονέλας και οτι πολλά περιστατικά σχετίζονται με την επαφή με κατοικίδια αμφίβια όπως τα βατράχια ή ερπετά όπως οι χελώνες. Για το λόγο αυτό παιδιά μικρής ηλικίας (κάτω των 5 ετών) και άτομα με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα, καλό είναι να αποφεύγουν να έρχονται σε άμεση επαφή με τέτοια κατοικίδια.

http://www.reuters.com/article/2013/03/11/us-pet-frogs-idUSBRE92A02K20130311

Εσείς ακούτε πάντα τον παιδίατρό σας;

Σε μια ενδιαφέρουσα ιατρική δημοσκόπηση (υπάρχει κι αυτό) που έγινε στις ΗΠΑ με αντικείμενο το κατά πόσο οι γονείς ακολουθούν τις οδηγίες που τους δίνει ο παιδάτρος, βρέθηκαν τα παρακάτω:

– 2/3 των γονιών δήλωσαν οτι δεν ακολουθούν πάντα τις οδηγίες του παιδιάτρου.

– 56% δήλωσαν οτι ακολουθούν τις οδηγίες τις περισσότερες φορές.

– 13% δήλωσαν οτι ακολουθούν λίγες φορές τις οδηγίες.

Στην ομάδα των γονιών που δήλωσαν οτι λίγες φορές ακολουθούν τις οδηγίες του παιδιάτρου, οι οδηγίες στις οποίες έδιναν περισσότερο προσοχή ήταν αυτές που αφορούσαν τη διατροφή, τη φροντίδα των δοντιών και το κάθισμα του αυτοκινήτου. Αντιθέτως έδιναν λιγότερο προσοχή και ακολουθούσαν ακόμα λιγότερο οδηγίες που είχαν σχέση με την πειθαρχία, τη θέση του ύπνου στα βρέφη (ανάσκελα) ή την τηλεόραση (πχ όχι τηλεόραση πριν την ηλικία των 2 ετών).

Χαρακτηριστικό επίσης είναι οτι οι γονείς που αξιολογούσαν με υψηλούς βαθμούς τη φροντίδα που τους παρείχε ο παιδιατρός τους είχαν πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα να ακολουθήσουν πιστά τις οδηγίες του. Λογικό.

Η «λέξη-κωδικός» σώζει ένα 10χρονο κορίτσι από πιθανούς απαγωγείς

Πριν λίγες ημέρες στο Τορόντο του Καναδά ένα 10χρονο κορίτσι προσεγγίσθηκε από ένα νεαρό άνδρα στην έξοδο του σχολείου της. Ο άνδρας της είπε οτι τον είχε στείλει η μητέρα του κοριτσιού για να την παραλάβει από το σχολείο και της έδειξε ένα αυτοκίνητο στο πάρκιν έξω από το σχολείο μέσα στο οποίο περιμένε μία γυναίκα. 

Οι γονείς του κοριτσιού όμως είχαν φροντίσει να εξηγήσουν στην κόρη τους οτι δε θα ακολουθούσε κανέναν άγνωστο όποια εξήγηση κι αν αυτός της έδινε αν δεν ήταν σε θέση να της πεί ποιά ήταν η «λέξη-κωδικός» (που είχε προσυμφωνηθεί μεταξύ γονέων και παιδιού). «Αν στείλουμε κάποιον να σε πάρει θα του έχουμε πει τη «λέξη-κωδικό», αν δεν τη γνωρίζει τότε απλά απομακρύνσου» την είχαν ενημερώσει.

Το κορίτσι παρέμεινε ψύχραιμο και χάρις σε αυτό το απλό κόλπο γλύτωσε από μια πιθανή απόπειρα απαγωγής.


http://m.theglobeandmail.com/news/toronto/10-year-old-ontario-girl-uses-code-word-to-thwart-attempted-abduction/article9989954/?service=mobile

12 μηνών και δεν περπατάει ακόμα

Το παιδί έγινε 12 μηνών και δεν περπατάει ακόμα, υπάρχει λόγος να ανησυχούμε;

Μάλλον όχι. Στην πραγματικότητα ο μέσος όρος ηλικίας για την ανεξάρτητη βάδιση είναι οι 60 εβδομάδες, δηλαδή σχεδόν 14 μήνες. Υπάρχουν παιδιά που θα περπατήσουν από 9 μηνών, μερικά όμως μπορεί να φτάσουν και 17 μηνών για να κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Ακόμα λοιπόν και αν το παιδί δεν έχει περπατήσει μέχρι και 14 μηνών, αλλά έχει βρει κάποιον άλλο τρόπο να μετακινείται στο χώρο, έχει φυσιολογικό μυικό τόνο και δύναμη (αυτό εκτιμάται από τον παιδίατρο) και έχει φυσιολογικό εύρος κίνησης των αρθρώσεων του (και αυτό εκτιμάται από τον παιδίατρο) δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε.
Γιατί κάποια παιδιά περπατούν πιο γρήγορα από κάποια άλλα; Ο κύριος λόγος είναι οτι ο ρυθμός ωρίμανσης των μηχανισμών του εγκεφάλου που θα οδηγήσουν στην ανεξάρτητη βάδιση είναι διαφορετικός από το  ένα παιδί στο άλλο. Γενετικοί παράγοντες παίζουν εδώ ένα σημαντικό ρόλο.  Είναι επίσης σαφές οτι ένα παιδί που άργησε π.χ. να σταθεί καθιστό έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να αργήσει και να περπατήσει. Άλλοι παράγοντες που μπορεί να επηράσουν την ηλικία έναρξης της βάδισης είναι το  βάρος (τα ελαφρύτερα παιδιά περπατούν συνήθως πιο γρήγορα) ή ακόμα το ταμπεραμέντο του ίδιου του παιδιού (μερικά παιδιά θα σταθούν στα πόδια και θα δοκιμάσουν με όρεξη να περπατήσουν χωρίς να ενοχλούνται από τις συνεχείς τούμπες ενώ κάποια άλλα θα δοκιμάσουν πολύ πιο διστακτικά σε μια προσπάθεια να μην πέσουν).
Τα πρόωρα, γενικά αργούν να περπατήσουν ακόμα και αν κάνουμε τους υπολογισμούς με βάση τη διορθωμένη ηλικία. Εδώ βεβαία γονείς και παιδιάτροι γνωρίζουν οτι υπάρχει αυξημένος κίνδυνος για ψυχοκινητικά προβλήματα και η παρακολούθηση στον τομέα της ανάπτυξης είναι έτσι κι αλλιώς πιο στενή.
Η περπατούρα δε βοηθά αλλά αντιθέτως συμβάλλει στην καθυστέρηση της ανεξάρτητης βάδισης. Σε πρώην πρόωρα και παιδιά με νευρολογικά προβλήματα είναι ακόμα πιθανότερο να δημιουργήσει επιπλέον προβλήματα μυικού τόνου. Καλό είναι να αποφεύγεται. 
Ένα ενδιαφέρων στοιιχείο είναι οτι το περιβάλλον (δηλ. οι γονείς) δε χρειάζεται να είναι  καθοδηγητικό αλλά απλά υποστηρικτικό για να βοηθήσει το παιδί να περπατήσει γρήγορα. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει λόγος να κάνετε προπόνηση στράτα-στρατούλα όλη μέρα ελπίζοντας οτι το παιδί θα φύγει μόνο του. Είναι προτιμότερο να διαμορφώσετε το χώρο μέσα στο σπίτι (όπως επίσης να δώσετε στο παιδί τη δυνατότητα να βγεί και να μετακινηθεί κι έξω από αυτό) έτσι ώστε να μπορέσει να κινηθεί ελεύθερα και με όποιο τρόπο θέλει: να πιαστεί και να σηκωθεί στον καναπέ να μετακινηθεί με πλάγια βήματα πάνω σε ένα έπιπλο και να περάσει από το ένα έπιπλο στο άλλο (cruise walking), να μπουσουλίσει (γιατί έτσι προχωρά ταχύτερα) και να απλώσει τα χέρια για να το σηκώσετε και να περπατήσει κρατώντας σας το ένα χέρι. 
Η εξέλιξη της βάδισης. Το παιδί:
– βαδίζει μόνο του αλλά στηριγμένο σε έπιπλα: 7.5-13 μηνών
– βαδίζει με βοήθεια: 7-12  μηνών
– βαδίζει μόνο του: 9-17 μηνών
– βαδίζει «καλά»: 11-14,5 μηνών
– κάνει πλάγια βήματα και βήματα προς τα πίσω: 10-20 μηνών
πηγή: Encounters with children: pediatric behavior and development/Suzanne D. Dixon,Martin T. Stein.—4th ed 

Οξεία μέση ωτίτιδα

Είναι η οξεία μικροβιακή λοίμωξη του μέσω ωτός.

Αποτυχία θεραπείας θεωρείται η μη ανταπόκριση (το παιδί εξακολουθεί να έχει συμπτώματα) 48-72 ώρες μετά την έναρξη της αντιβίωσης. Υποτροπιάζουσα μέση ωτίτιδα έχουμε όταν το παιδί έχει παρουσιάσει 3 επεισόδια ΟΜΩ τους τελευταίους 6 μήνες ή 4 επεισόδια ΟΜΩ τους τελευταίους 12 μήνες.

Είναι εξαιρετική συχνή. Το 90% των παιδιών θα παρουσιάσουν τουλάχιστον 1 επεισόδιο ΟΜΩ μέχρι την ηλικία των 2 ετών. Η συχνότερη ηλικία είναι 6-18 μηνών.

Ποιοί είναι οι πιο συχνοί προδιαθεσικοί παράγοντες

  • ηλικία < 2 ετών
  •  ο παιδικός σταθμός
  • το να υπάρχουν μεγαλύτερα αδέλφια στο σπίτι
  • πρώτο επεισόδιο πριν την ηλικία των 6 μηνών
  • κάποιες ανωμαλίες του ανοσοποιητικού συστήματος
  • η συνύπαρξη αλλεργικών παθήσεων στο παιδί
  • διάφορες συγγενείς ανωμαλίες και ορισμένες γενετικές παθήσεις (πχ το σύνδρομο Down)

Κάποιοι άλλοι παράγοντες που πιθανώς να αυξάνουν τον κίνδυνο να παρουσιάσει το παιδί ΟΜΩ, είναι

  • το παθητικό κάπνισμα
  • η πιπίλα, το μπιμπερό

Τα 4 πιο συχνά μικρόβια που προκαλούν την ΟΜΩ είναι

  1. ο πνευμονιόκοκκος
  2. ο αιμόφιλος της γρίπης
  3. η μοραξέλλα
  4. ο στρεπτόκοκκος

Τα πιο κλασσικά συμπτώματα είναι ο πυρετός και ο πόνος στο αυτί. Τα περισσότερα παιδιά έχουν «μπούκωμα» στη μύτη και καταρροή. Η διάγνωση γίνεται με το ωτοσκόπιο από το γιατρό.

Θεραπεία
  1. Η αρχική θεραπεία είναι η αμοξυκιλλίνη (Amoxil) σε υψηλές δόσεις (90mg/kg/ημέρα) σε 2 δόσεις (όχι σε 3) για 10 ημέρες.
  2. Παιδιά >6 ετών χωρίς ρήξη τυμπάνου και χωρίς προηγούμενο επεισόδιο ωτίτιδας τις τελευταίες 30 ημέρες μπορούν να λάβουν θεραπεία για 5-7 ημέρες αντί για 10.
  3. Για ασθενείς με έντονο πόνο στο αυτί και πυρετό >39.0°C, η αρχική θεραπεία είναι ο συνδυασμός υψηλής δόσης αμοξυκιλλήνης και κλαβουλανικού οξέος. Η θεραπεία αυτή γίνεται μόνο με συνδυασμό Amoxil + Augmentin, γι’αυτό μην παραξενευτείτε αν ο παιδίατρος σας συνταγογραφήσει ταυτόχρονα και τις 2 παραπάνω αντιβιώσεις. Στο εξωτερικό, όχι όμως στην Ελλάδα κυκλοφορεί μια ειδική μορφή Augmentin που περιέχει στο ίδιο σκεύασμα τον παραπάνω συνδυασμό και οι οι εκεί ασθενείς δε χρειάζεται να πάρουν και τις 2 αντιβιώσεις. Και πάλι η θεραπεία δίνεται σε 2 δόσεις και για συνολικά 10 ημέρες.
  4. Αν η αρχική θεραπεία αποτύχει μετά από 3 ημέρες, ή αν γίνει καλά αλλά παρουσιάσει 2ο επεισόδιο ΟΜΩ σε διάστημα μικρότερο των 30 ημερών από το πρώτο, υπάρχουν 2 δυνατότητες
    1. αν έπαιρνε Amoxil, τότε δίνουμε το συνδυαστικό σχήμα Amoxil+Augmentin
    2. αν έπαιρνε το συνδυαστικό σχήμα Amoxil+Augmentin, τότε δίνουμε κεφτριαξόνη (πχ Rocephin) ενδομυικά για 1-3 ημέρες.
  5. Αντιβιοτικά όπως το Zithromax, Klaricid ή Claripen δεν αποτελούν πρώτη επιλογή στη θεραπεία της ΟΜΩ γιατί είναι λιγότερο αποτελεσματικά απέναντι στον πνευμονιόκοκκο που είναι και η πιο συχνή αιτίτα ωτίτιδας. Επίσης είναι πιο ακριβά. Αντιθέτως είναι πρώτη επιλογή σε ασθενείς με ήπιες και μέτριες ωτίτιδες που είναι αλλεργικοί στην πενικιλλίνη.
  6. Σε οριμένες σχετικά σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί παρακέντηση του τυμπάνου πχ σε νεογνά <2 εβδομάδων, αποτυχία της θεραπείας με κεφτριαξόνη, ή σε ανοσοκατασταλμένους ασθενείς.
  7. Υποτροπιάζουσες ωτίτιδες. Αν το παιδί έχει παρουσιάσει 3 επεισόδια ΟΜΩ τους τελευταίους 6 μήνες ή 4 επεισόδια ΟΜΩ τους τελευταίους 12 μήνες τότε μπορούμε να προτείνουμε χημειοπροφύλαξη για 6 μήνες (χειμώνας και άνοιξη) με Amoxil ή Bactrimel. Τα παιδιά με υποτροπιάζουσες ωτίτιδες θα πρέπει να έχουν εμβολιασθεί με το 13δύναμο εμβόλιο κατά του πνευμονιόκοκκου, Prevenar-13, καθώς και το παλαιότερο 23-δύναμο εμβόλιο, Pneumo-23 (επίσης κατά του πνευμονιόκοκκου). Καλό είναι επίσης να λαμβάνουν κάθε χρόνο το αντιγριπικό εμβόλιο.

Παράγοντες που μπορούν να προκαλέσουν έξαρση άσθματος σε παιδιά με προδιάθεση

 

  1. Ιώσεις του αναπνευστικού (το κοινό κρυολόγημα)
  2. Αλλεργιογόνα: ακάρεα της σκόνης, τρίχες ζώων, μύκητες, γύρη, κατσαρίδες
  3. Ερεθιστικοί παράγοντες: καπνός, ατμοσφαιρική ρύπανση, έντονες μυρωδιές πχ αρώματα)
  4. Κρύος αέρας
  5. Άσκηση